زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
و دلم بس تنگ است بیخیالی سپر هر درد است
انقدر میخندم باز هم میخندم تا غم از رو برود.
دوستانم همه نابند طلا سیری چند،دردباد از همه شان دور،بلا سیری چند، بی گل روی عزیزان نفسم می گیرد،بی حضور رفقا صلح و صفا سیری چند.
هرکجا هستی باش آسمانت آبی و تمام دلت از غصه دنیا خالی
خود را به سرنوشت بسپار و ایمان داشته باش دلهایه پاک تقدیری زیبا دارند
دلت دریاست میدانم و این زیباست میدانم. در این ایام نورانی دعایم کن که قلبت چشمه جوشان خوبی هاست میدانم.
این دنیا خیلی عجیبه تا مریض نشی واست گل نمیارن تا گریه نکنی نوازشت نمیکنن تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن و تا نمیری نمیبخشنت.
زندگی دفتری ،پراز خاطره هاست،یک نفر در دل شب،یک نفر در دل خاک،
یک نفر همدم خوشبختی هاست،یک نفر همسفر سختی هاست،چشم تا باز کنیم عمرمان میگذرد،ما همه همسفر ورهگذریم،آنچه با قیست فقط خوبیهاست.
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نا بستن از آن به، که ببندی و نپایی
دوستان منع کنندم که چرا دل به تو بستم
باید از اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی؟
به که گویم غم قصه ی ویرانی خویش؟ غم شبهای سکوت ودل بارانی خویش،
گله از هیچ ندارم ،نکنم شکوه از او،که شدم بنده ی پا بسته و سودایی خویش،
به کدامین گنه اینگونه مجازات شدم،همه دم نالم وسوزم ز پشیمانی خویش،
من از این پس شده ام راوی وگویم همه شب، غزل چشم تو وقصه ی نادانی خویش.
آمدم امشب به میخانه تمنایت کنم
می نمی خواهم بیا ساقی تماشایت کنم
بیقرار ساقی از میخانه بیرونم مکن
کرده ام می را بهانه تا تماشایت کنم
ای غصه مرا دار زدی خسته نباشی
آتش به شب تار زدی خسته نباشی
ای غصه دمت گرم که در لحظه ی شادی
با رگ رگ من تار زدی خسته نباشی
سوختن قصه ی شمع است ولی قسمت ماست
شاید این قصه ی تنهایی ما کار خداست
آنقدر سوخته ام با همه بی تقصیری
که جهنم نگذارد به تنم تاثیری