شعر

بــاد آمــد و بــوی عنـبـــر آورد                       بــادام شــکوفه بر ســـر آورد

شــاخ گـل  از اضطــراب بلبـل                      بــا آن همــه خـار ســر درآورد

تــا پـای مبـــارکش ببــوســم                       قــاصـد کــه پیــام دلـبـــر آورد

ما نـامـه بدو سـپــرده بـودیـم                      او نـــافــه مشــک اذفـــر آورد

هـرگـز نشنیــده‌ام کـه بــادی                       بتـوی گلـی از تو خوشتر آورد

کــس مثـل تو خوبـروی فرزند                       نشنیـد کــه هیــچ مــادر آورد

بیچاره کســی کـه در فراقـت                       روزی بـــه نمــــاز دیــــگر آورد

سعدی دل روشنت صدف وار                       هر قطــره که خورد گوهر آورد

شیــرینـی دختــران طبــعـت                        شــور از مـتـمیـــزان بــــرآورد

شاید که کند به زنـده در گور                        در عهـد تو هر که  دختــر آورد