شعر ربوده شده شدید از احمد حیدری

                                                     

این جدیدترین غزل منه محبت کنیدنقدنمایید.

کاش می شد که نگینی باشم از انگشترت

جلوه می کردم به روی دستهای مرمرت

غرق صدها خاطره همسایه و همراز تو

محتضر بودم ولی بیمار عطر بسترت

دوست دارم ناز واطوار و اداهای تو را

خنده های مهربان وچشم های دلبرت

زادگاهم شهرچشمان تو بوده از ازل

همسفر با عشق می مانم همیشه در برت

خسته ام شک کرده از ایمان خود با دیدنت

زآن همه زیبایی و فر و شکوه پیکرت

کی توانم بوسه بردارم از آن لبهای تو؟

کی توانم عشق باشم من برای باورت؟

روسری از سر بگیر و عالمی دیوانه کن

ای فدای اشکها وآن دو چشمان ترت

ای تو دریای وجودم ناخدای کشتی ام

هرکجا هستی خدا همواره یار و یاورت

                                                                   احمد حیدری