شیرین
شیرین بهانه بود! فرهاد تیشه میزد تا نشنود صدای مردمانی را که در گوشش میخواندند: دوستت ندارد...
گفتم تو شیرین منی گفتی تو فرهادی مگر
گفتم خرابت میشوم گفتی تو آبادی مگر
گفتم ندادی دل به من گفتی تو جان دادی مگر
گفتم زکویت می روم گفتی تو آزادی مگر
گفتم فراموشم نکن گفتی تو در یادی مگر
شبی پرسیدمش با بیقراری.....
به غیر از من کسی را دوست داری!
به چشمش اشک شد از شرمساری .........
میان گریه هایش گفت:آری..........
کاش عاشق آنقدر تنها نبود
کاش دل بستن فقط رویا نبود
کاش مجنون دست لیلی می گرفت
تا که لیلی در پی صحرا نبود
کاش فرهاد قطره ای احساس داشت
تا که شیرین این چنین رسوا نبود
دل را بد نام نکنیم ....آنچه بعضی ها دارند کاروانسراست....
