دوست

                  رنج را آهسته در لبخند پنهان میکنم  

           تا دلش غمگین نگردد هر کس با ما نشست

شعر

مرا چشمی‌ست خون افـشـان ز دست آن کمان ابـرو

جهان بـس فـتـنـه خواهد دید از آن چشم و از آن ابـرو

غـلام چشـم آن تـرکـم کـه در خـوابِ خـوشِ مـستـی

نـگارین گلشنـش روی است و مـُشکیـن سایبان ابـرو

هـلالـی شـد تـنـم زیـن غـم کـه بـا طـُغـرای ابـرویـش

کـه بـاشـد مـَـه کـه بـنـمـایـد ز طـاق آسـمـــــان ابـرو

رقـیـبــان غـافـل و مـا را از آن چـشـم و جبـیـن هر دم

هـزاران گـونـه پـیـغـام اسـت و حـاجـب در مـیـان ابـرو

روان گـوشـه گـیـران را جبـیـنـش طـُرفـه گـلـزاریـست

کـه بـر طـَرفِ سـمـن زارش هـمـی‌گـردد چـمـان ابـرو

دگـر حـور و پـری را کـس نـگــویـد با چـُنـیـن حـُسنـی

که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابـرو

تـو کافـِـردل نـمـی‌بـنـدی نـقـاب زلـف و مـی‌تـرســــم

کـه مـحـرابـم بـگــــــــــــردانـد خـم آن دلـسـتـان ابـرو

اگــر چـه مـرغ زیـرک بـود حـافـــظ در هــــــــــواداری

بـه تـیـر غـمـزه صـیـدش کـرد چشـم آن کـمـــان ابـرو

ربوده شده از حاقظا