شعر

هر گاه که جام باده نهم بر لبان تو

بر جان خود بساط کنم آه و ناله را

رشکم رسد ز کاسه ی می لیک در خفا

بوسم ز حسرت لب لعلش پیاله را

میبوسمش تا بنگرم از شهد بوسه ات

تا چند لذت می و مستی گرفته است

میرقصد و میشود از کفم رها

گویی که از لبان تو هستی گرفته است

بگرفت کام و مست شد و عاقبت شکست

نه ! من به انتقام شکستم رقیب را

اما شکسته های پیاله هنوز هم

صد طعنه میزند من بی نصیب را

                                                         رها