شعر

با اجازه از آقای صهبانا این نوشته را از وبشون گپی کردم 

گفت هنگام غروب

ساحلی با دریا :

موجهایت زخمیست !

با چنین خون دلی ... 

رنج و مرگت حتمیست !

گفت دریا با او 

با نگاهی مجروح ...

موجهایی بی روح ...

اشکهایی لرزان

با صدایی بی جان :

درد من درد فراق ماه است 

کو نکرد است طلوع

درد من "مهتاب" است ...

بی نگارم قلبم

شعله ای بی تاب است ... 

بی نگاهش شب و روز

چشم من بی خواب است ...

می کشد جاذبه ی دوست مرا بالاتر ...

او برآن تارک و اوج

من حضیضی کمتر ...

زخم عشق است که من ملتهب و مجنونم

من پر از احساسم ...

لُجّه ای از خونم ...