ای کاش در میانه ی گل های دوستی
جایی برای رُستن خار جفا نبود
ای کاش باغبان گلستان آرزو
با قمریان عشق چنین بی وفا نبود
ای کاش غنچه های شکوفای دوستی
پژمرده ی خزان جدایی نمی شدند
مرغان نغمه خوان به فقس های انتظار
قربانی سرود رهایی نمی شدند
ای کاش اشک حسرت و ناکامی دلم
بر روی گونه های غریبم نمی نشست
چشمان بی فروغ به ماتم نشسته ام
آهسته در سکوت غروب نمی شکست
ای کاش آن عزیز سفر کرده باز هم
می آمد از طلیعه ی آغاز یک نگاه
ای کاش لحظه لحظه ی شب های عاشقی
تکرار می شد از هوس اوج یک گناه
محسن علی بیگی (رها)