برید حالش و ببرید

شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی کوچ کرده دسته دسته آشنایان عندلیبان باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی وای از دنیا که یار از یار می ترسد غنچه های تشنه از گلزار می ترسند عاشق از آوازه ی دیدار می ترسد پنجه خنیا گران از خار می ترسد شه سوار از جاده ی هموار می ترسد این طبیب از دیدن بیمار می ترسد سازها بشکست و درد شاعرانه از حد گذشت سالهای انتظاری بر من و تو بد گذشت آشنا نا آشنا شد تا بلی گفتن بلا شد گریه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم سنگ سنگ کلبه ی ویرانه را بر سر زدم آب از آبی نجنبید خفته در خوابی نجنبید شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی کوچ کرده دسته دسته آشنایان عندلیبان باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی وای از دنیا که یار از یار می ترسد غنچه های تشنه از گلزار می ترسند عاشق از آوازه ی دیدار می ترسد پنجه خنیا گران از خار می ترسد شه سوار از جاده ی هموار می ترسد این طبیب از دیدن بیمار می ترسد چشمه ها خشکید و دریا خستگی را دم گرفت آسمان افسانه ما را به دست کم گرفت جام ها جوشی ندارند عشق آغوشی ندارد بر من و بر ناله هایم هیچ کس گوشی ندارد شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی کوچ کرده دسته دسته آشنایان عندلیبان باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی بازآ تا کاروان رفته باز آید بازآ تا دلبران ناز ناز آید بازآ تا مطرب و آهنگ و ساز آید تا گل افشانان نگار دلنواز آید بازآ تا بر در حافظ سر اندازیم گل به افشانیم و می در ساغز اندازیم