شعر

زندگـــی زیبـاســـت چشمـی بـاز کن

گردشـــی در کوچــه باغ راز کن



هر که عشقش در تماشا نقش بست

عینک بد بینی خود را شکسـت



علـت عـاشــــق ز عـلتــها جــداســـت

عشق اسطرلاب اسرار خداست



من مـیـــان جســـمها جــان دیـــده ام

درد را افکنـــده درمـان دیـــده ام



دیــــده ام بــر شـــاخه احـســـاســها

می تپــد دل در شمیــــم یاسها



زنــدگــی موسـیـقـی گنـجشـکهاست

زندگی باغ تماشـــای خداســت



گـــر تـــو را نــور یـقیــــن پیــــــدا شود

می تواند زشــت هم زیبا شــود



حال من، در شهر احسـاسم گم است

حال من، عشق تمام مردم است



زنـدگــی یــعنـی همیـــــــن پــروازهــا

صبـــح هـا، لبـخند هـا، آوازهـــا



ای خــــطوط چهــــره ات قـــــــرآن من

ای تـو جـان جـان جـان جـان مـن



با تـــو اشــــعارم پـر از تــو مــی شـود

مثنوی هایـم همــه نو می شـود



حرفـهایـم مــــرده را جــــان می دهــد

واژه هایـم بوی بـاران می دهـــد

مولانا