پیمانه

بیش از این باده به پیمانه نریز

آبروی منه دیوانه نریز

مرغ نالان به چه کارت آید

دام بردار، دگر دانه مریز

آتش حسرت از آن برق نگاه

بر دل محرم و بیگانه مریز

هیچ کس اشکی برای مانریخت          هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روزیست حالم دیدنیست             حال ما از این و آن پرسیدنیست

گاه برروی زمین زل می زنم               گاه بر حافظ تفعل می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت                   یک غزل آمد که حالم راگرفت

مازیاران چشم یاری داشتیم              خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

میرسد روزی که بی هم میشویم          یک به یک از جمع هم کم میشویم

میرسد روزی که ما در خاطرات             باعث خندیدن وغم میشویم

گه گاهی یادما کن ای رفیق                میرسد روزی که بی هم میشویم

از قضا روزی اگر حاکم این شهر شدم       

                                 خون صد شیخ به یک مست فدا خواهم کرد  

                ترک تسبیح ودعا خواهم کرد

          وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد

                                        تا نگویند که مستان زخدا بی خبرند

آنان که می نمی خورند،می هراسند که پلیدی خود را در مستی بر ملا سازند ولی راستگویان را چه باک از مستی....(زرتشت)

در بساط می پرستان حیله و نیرنگ نیست

سینه را پر کردن از جام حقیقت ننگ نیست

پیکر این خانه را چیزی نسازد جز صفا

عاقبت از آدمی چیزی نماند جز وفا

خنده را معنای سر مستی مدان

آنکه می خندد غمش بی انتهاست